Dag 5

We schrokken vandaag om tien voor negen wakker. Normaal gebeurd dit weleens op een zondag, maar het is maandag, eruit !
Belofte maakt schult. Vandaag geen drive & see, maar see & drive.
Ik had het al over een natuurreservaat, daar zijn we dus heen gereden om te kijken wat we daar konden doen. Er was een bezoekerscentrum met een aantal informatieborden met wandelroutes. Ik zag een aantal jongeren met een klimuitrusting en heb hen advies gevraagd wat wij het beste konden doen. Een klim van 250m hoog en 600m lang , en daarna de " normale " weg terug over 3 km. Hmm, oké, wij dat gedaan na het ontbijt met jawel: afbakbroodjes.
Het bleek binnen 3 meter al een soort mini Preikestolenroute te zijn die wij ook gelopen hebben. Achteraf was dit ca. de helft hiervan , maar wel steiler. Er zaten ook nog van die roostertrappen tussen die naar een grot leidde. Ik ken iemand die daar absuluut geen held in is , maar door goede coaching heeft ze haar angsten overwonnen, chapeau.
( dat coachen viel wel mee hoor ha ha ) Met bloed zweet en tranen toch maar die steile trapjes op en af geweest. Blij dat ik het gedaan heb. Het uitzicht was fantastisch.
Boven aangekomen was er sterke koffie en een brouwny, (schrijf je dat zo ?). Hee, er is een stoeltjeslift naar beneden, nemen we die ?
Kwam niet bij onze parkeerplaats uit , maar dat scheelde niet zo veel, en was ook een leuke wandelroute.
Ca.twee uur zijn we gaan rijden naar de plaats waar we nu zijn, Piteå.
Een plek in de haven, gevonden door vele camperaars, vooral Noren.
Onderweg hier naartoe kwamen we diverse keren een niet-nederlands verkeersbord tegen: pas op voor overstekende sneeuwscooters. Nou , wij hebben en geen gezien. Het is hier immers ook ca. 22 graden ( boven 0) . Dan doen die dingen het ook niet denk ik. We zijn even gestopt om onze been te strekken, en om koffie te zetten natuurlijk. Dit deden we bij een ander natuurreservaat. Dit reservaat bleek een bekende zalmrivier te zijn, zo'n snelstromende. Dat was het eigenlijk. Toch maar de camper langs de kant van de weg gezet in het gehucht. Komt toch niemand langs. Na een minuut een quad voor onze neus, met een aardige man van in de tachtig wijzend naar ons nummerbord. Toen een verhaal in het Zweeds. Ik zei: stop er maar mee , dit wordt niks. Hij kan geen Engels, wij geen Zweeds. Ik wees hem op het bord waar de vissen op stonden en reed weg. Later kwam hij weer terug met informatie over een visvergunning. Nou bedankt hoor ! Goed bedoeld, maar Joris was er dit keer niet bij.
Onderweg heeft de helft van de auto's 3 grote verstralers op de bumper staan. Bij navraag blijkt dat te zijn om de rendieren te verjagen die in de nacht op de weg gaan staan. Tot op dit moment hebben we er geen gezien. Ik zit dit nu om 22.55 uur te schrijven en het is nog gewoon licht. Sommigen zullen dit verhaal vandaag niet meer lezen denk. Snap ik. Het blijft vreemd om in het licht naar bed te gaan omdat je alleen maar op de tijd let.